Wieści z Oddziału Nietypowe szkolenie... W niedzielę, 14 listopada członkowie i sympatycy Koła Przewodników i Pilotów Turystycznych im. R. Gierzyńskiego w Elblągu uczestniczyli w kolejnym szkoleniu z cyklu: "Historia elbląskich kościołów". Tym razem gościliśmy w kościele polskokatolickim pw. Dobrego Pasterza przy ul. Warszawskiej 9. Było to nietypowe szkolenie, ponieważ odbyło się po mszy, w której uczestniczyliśmy. Ksiądz proboszcz Jan Maria Zieliński zaprosił nas na mszę, byśmy sami mogli wychwycić różnice i podobieństwa w porównaniu z kościołem rzymskokatolickim. Zostaliśmy bardzo ciepło przyjęci. Ksiądz proboszcz powitał nas serdecznie we wstępie do mszy, która została odprawiona również w naszej intencji. Z uwagą śledziliśmy obrządek, który - jak stwierdziliśmy - tylko w niewielkim stopniu odbiega od przebiegu mszy w jakiej zazwyczaj uczestniczy większość z nas. Ze względu na naszą obecność ksiądz proboszcz od razu objaśniał nam owe różnice. Z ogromnym zainteresowaniem obserwowaliśmy zatem spowiedź ogólną, w której może uczestniczyć każdy parafianin po ukończeniu 18 lat. Po mszy ksiądz proboszcz przybliżył nam dzieje kościoła polskokatolickiego, który należy do międzynarodowej rodziny kościołów starokatolickich - odwołuje się do wiary I tysiąclecia kościoła. Kościół ten wywodzi się z Polskiego Kościoła Narodowego, który narodził się na przełomie XVIII/XIX wieku w Ameryce Północnej, w wyniku sporów w kościele katolickim między polskimi emigrantami i tamtejszymi księżmi, którzy nie rozumieli zwyczajów i problemów Polaków. Od 1900 r. zaczęto odprawiać msze święte w języku polskim (w parafii pw. św. Stanisława Błogosławionego Męczennika w Scranton). W 1907 r. w katedrze św. Gertrudy w Utrechcie ks. Franciszek Hodur został pierwszym biskupem kościoła polskokatolickiego. W 1920 r. powstała pierwsza parafia w Polsce. Historia kościoła polskokatolickiego w Elblągu - w budynku świątyni należącej przed wojną do mennonitów - rozpoczyna się w latach 1947-48 od porządkowania świątyni ze zniszczeń wojennych. Kościół wybudowano na przełomie XIX/XX wieku. Wpisany został do rejestru zabytków w 1984 r. jako przykład sakralnej, ceglanej budowli neogotyckiej. Jest to obiekt salowy, o skromnym wyposażeniu. W prezbiterium w płytkiej niszy, od strony wschodniej umieszczono obraz patrona kościoła. Na południowej ścianie zwraca uwagę godło Polski. Na koniec dowiedzieliśmy się, że strona rzymskokatolicka zezwoliła na korzystanie z tych samych ksiąg lekcjonarnych, dlatego też taki sam jest porządek mszy. Oczywiście nas interesowało, czy kościół odwiedzają mennonici. Okazało się, że tak. Z rozmów wynika, że są zadziwieni i zadowoleni, że kościół jest pięknie odnowiony, choć na pewno nie jest to łatwe. Parafia jest nieduża, liczy około 300 wiernych i sympatyków (do których, jak myślę zaliczamy się i my). Ksiądz proboszcz, który już od 25 lat jest duszpasterzem tejże parafii poświęcił nam sporo czasu, bardzo ciekawie przedstawił wiadomości, za co ogromnie mu dziękujemy. Teraz kiedy przyjdzie nam opowiedzieć o "kościele za rzeką" powiemy nie tylko o historii, ale i o teraźniejszości. Jolanta Bulak [wstecz]